Μα εσύ, παρανοϊκέ ποιητή-ταξιδευτή, είσαι στ'αλήθεια τρελός; Μήπως δεν είσαι άρρωστος κι υποφέρεις στη ζωή σου και συχνά δε θέλεις να ζήσεις άλλο, μόνο και μόνο γιατί δεν μπόρεσες να προσαρμοστείς στην πραγματικότητα "'οπως είναι";

Και πάλι, εγώ ήμουνα αποφασισμένος να σκεφτώ αντικειμενικά έστω κι αν μου στοιχίσει, αναγκάστηκα ν'απαντήσω αυτό που είχα απαντήσει κι άλλες φορές: Όχι, έχεις χίλιες φορές δίκιο με τη διαμαρτυρία σου σ'αυτό τον απαίσιο κόσμο "όπως είναι", έχεις δίκιο να πεθαίνεις και να πνίγεσαι σ'αυτό τον κόσμο αντί να τον αναγνωρίζεις.

Και πάλι αισθάνθηκα τη δόνηση ανάμεσα στο θετικό και τον αρνητικό πόλο, αισθάνθηκα πάνω απ'το χάσμα της πραγματικότητας και του ιδανικού, της πραγματικότητας και της ομορφιάς, την ταλάντωση της κρεμαστής γέφυρας: το χιούμορ. Ναι, με το χιούμορ μπορούσα να υποφέρω ακόμα και τους σιδηροδρομικούς σταθμούς, ακόμα και τους στρατώνες, ακόμα και τις λογοτεχνικές διαλέξεις. Με το γέλιο, με το να μην παίρνω στα σοβαρά την πραγματικότητα, με τη βεβαιότητα για τη δυνατότητα καταστροφής της μπορούσα να την υποφέρω.

Οι μηχανές θα πάθαιναν κάποτε αμόκ και θα κατέστρεφαν η μία την άλλη, τα οπλοστάσια θα άδειαζαν το περιεχόμενό τους και κάποτε εκεί όπου βρίσκεται σήμερα μια μεγαλούπολη θ'αλαφροπατούσαν νυφίτσες και κουνάβια. 'Οχι, δε χρειαζόταν να κάνει κανείς την τιμή σ'αυτό το γελοίο κόσμο να τον πάρει στα σοβαρά.


ΈΡΜΑΝ ΈΣΣΕ "ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΝΥΡΕΜΒΕΡΓΗ"





Δεν είναι ο μεγάλος όγκος των μέσων που κάνουν κάποιο ανεξάρτητο. Είναι ο μικρός όγκος των επιθυμιών του.


WILLIAM GOBBEL